مکه برای شما، فکه برای من

بال نمی خواهم

این پوتین های کهنه هم می تواند، مرا به آسمان ببرد…

شهید آوینی

در روز عرفه، دست های خود را به سوی بی نیاز بالا میبریم و پیوسته دعا می کنیم:

خدایا! غروب این روز را با غروب گناهانمان یکی گردان…

عیدتان پیشاپیش مبارک

ملتمس دعای سبزتان هستیم…

باز هم عرفه، با همه راز و رمزهايش از راه رسيد؛

روزى پر از شور و شيدايى و شناخت؛

روز خوشه‏چينى بندگان از پهن دشت معرفت الهى؛

روزى كه نگاه قلب‏ها، بيش از هميشه به آسمان است؛

روز چشم‏هاى بارانى و نيازهاى آسمانى.

آرى…

عرفه، روز بازگشت عارفانه است از كج‏راهه گمراهى و تاريكى، به شاه‏راه هدايت و نور…

زانو بزن! اینجا آستان خاکساری‏ست، اینجا بلندمرتبه‏ترین نقطه تعالی انسان است. این سجده‏گاه، این خاک، این صحرا… .
این صحرا، صحرای عرفات است و تو حاجی کعبه شوق.
عاشق‏تر از همیشه آمده‏ای به عرفات شوق، به عرفات عشق، به عرفات بندگی؛در صحرایی که مجنون‏ترین مجنون‏ها لیلای نفس را وارهانیده‏اند و در پی جنون خویش لیلای بندگی را وادی به وادی، واحه به واحه جست‏وجو می‏کنند.
این صحرا صحرای عرفات است که صحرای محشر است و تو در میان عاشقان، به پایکوبی و دست‏افشانی پرداخته‏ای در سجده‏های شوق در سجده‏های بندگی و دلدادگی؛ عیدتان مبارک!
عرفه، عید بخشایش است، روز کشیدن خط بطلان بر هر آنچه سیاهی‏ست در درون انسان در قلب انسان. روز بستن هر چه دریچه رو به ویرانی‏ست؛ ویرانی روح، ویرانی نفس. روز بازکردن هر چه پنجره‏ست؛ پنجره‏هایی که جز به نور باز نمی‏شوند.
این صحرا نقطه آغاز است برای روح و دلی که به جز خدا، هیچ معبودی را برنمی‏تابد و سر بر آستان بندگی هیچ ناخدایی نمی‏ساید و تنها خداوند را به پرستش لب می‏گشاید.
این صحرا، صحرای شوق است و این روز، روز تحولی در زندگی، روز اول آفرینش عشق.
عرفات را می‏شناسی؛ از همان دقیقه‏ای که مُحرم دیدار معشوق شدی، از همان سپیده‏ای که خویشتن را در حوله سپید احرام پیچیده‏ای تا در تلألو نور محض، به درگاه خدایت اظهار بندگی کنی و حالا که در عرفات، در روز عرفه، سر بر آستان نیایش گذاشته‏ای،

می‏فهمی بندگی یعنی: «لا اله الاّ اللّه‏»

ما آمده ایم زندگی کنیم تا قیمت پیدا کنیم؛

نه اینکه به هر قیمتی زندگی کنیم…

حضرت آیت الله بهجت