امام رئوفم سلام

این بار قلم را به دست دلم دادم ،دلی که برای دیدنتان هرکاری میکند.

این بار نمی خوهم از مادیات بنویسم، نمی خواهم از این آرزو هایی بنویسم که در آن ها گم شده ایم و

آن قدر برای رسیدن به آن ها می دویم ومیدویم که گاهی دل چندین نفر را میشکنیم و

حرف حساب را زیر پا می گذاریم تا اندکی از سهممان کم نشود

اما در آن وقتی که دیگر جایی برای جبران نمانده از خودمان می پرسیم ما برای چه اینقدر بی تفاوت بوده ایم، در برابرکار هایی

که کرده ایم، در برابردل هایی که به خاطر دل سنگ بودنمان ناراحتشان کرده ایم وخنده را از لبانشان محو.

ای ضامن آهو، حرف من از دل است .

حرف من از دل آدم هاییست که حاضرندخوبی ها را فراموش کنند…

این بار می خواهم چشمانم را ببندم، بغض گلویم را فرو ببرم وعارفانه بخواهم نگذاری من اینگونه باشم …

این بارمی خواهم کمکم کنی تا درک کنم این دنیا آن قدر هم ارزش ندارد که بخواهم بدون یاد شما زندگی کنم ….

میخواهم یک کبوتر باشم

راستی آقاجانم مرا به غلامی قبول میکنی؟؟؟

جایی برای دلی خسته از بدی های دنیا داری؟؟؟

میشود من هم بچه آهویتان شوم؟

یعنی میشود روزی برسد که حس کنم همیشه در کنارتان هستم نه این که همیشه در مشهد الرضاباشم.

نه!!!دلم می خواهم همیشه در قلبم باشی گویی انگار روبه روی پنجره فولاد ایستاده ام، حتی اگر چند سال دیگر هم به حرمتان

دعوت نشوم.

پس امام رضا کمکم کن تا قدر خوبی هایم را بدانم و برای همیشه خوب بمانم…