در زمانی که امام در نجف بود، از ناحیه چشم دچار ناراحتی شده بود.

هنگامی که پزشک چشم، ایشان را معاینه کرد، توصیه نمود که چند روزی قرآن نخوانند و استراحت نمایند.

امام لبخند زدند و فرمودند: « دکتر! من چشمم را برای خواندن قرآن می خواهم! چه فایده دارد اگر چشم داشته باشم و قرآن نخوانم؟؟؟

شما کاری بکنید که من بتوانم قرآن بخوانم.»