کاش سوغاتی زوّاربقیع
مُهری از تربت مادر میشد

یا زهرا (سلام الله علیها) مددی

رمضان آمده است و تمام درهای آسمان به روی زمین بازند و رحمت خداوند هر لحظه و هر ثانیه بر سر و رویمان فرومی ریزد.

اینک دقیقه ها و ثانیه هایمان، همه لحظه های استجابتند.

روزها و ساعت ها، همه موسم رستگاری و رهایی اند.

خدا گوش به زنگ است. گوش به زنگ توبه ها، آرزوها، گوش به زنگ استغفارها.

خدا دنبال بهانه است، کوچک ترین بهانه برای آنکه بهشتش را ارزانی کند و بنده اش را برای ابد در آغوش لطف خویش بگیرد…

هر صبح که بلند می شوم …

آراسته رو به قبله می ایستم و می گویم:

“ السلام علیک یا ابا صالح المهدی “

و وقتی به این فکر می کنم که خدا جواب سلام را واجب کرده است …

قلبم از ذوق اینکه شما به اندازه ی یک جواب سلام به من نگاه می کنی از جا کنده می شود ..

ای‌کاش من هم درست مثل این کبوتر در کنار حرمت خانه داشتم.

ای‌کاش من هم درست مثل این کبوتر هروقت که دلم تنگ می‌شد، دو بالم را باز می‌کردم و بر بلندای گنبد طلایی‌ات آن‌قدر پرواز می‌کردم تا به مرحله‌ای برسم که خسته و درمانده، سر بر آستان تو فرود آورم و در کنار گل‌دسته‌های حرمت امان بگیرم.
آقاجان! چراغ‌های خانه‌ات تا دورترین نقطه آسمان را روشن کرده است. از آن بالا که نگاه می‌کنی درست مثل نگین طلایی زمین خاکی هستی که می‌درخشی و مغناطیس حرمت همه را به‌سوی خود می‌کشد.
چه تربتی دارد حرمت آقاجان، که همه‌و‌همه از غریبه تا خودی را دامن‌گیر می‌کند؟
کاش من هم به اندازه این کبوتر لیاقت داشتم که می‌توانستم از خوان گسترده تو به اندازه دانه گندمی سهم داشته باشم.
کبوتران حرمت آقاجان هروقت دل‌شان تنگ تو باشد، هروقت از دام دشمن رهیده باشند، به تو پناه می‌آورند، اما من چه؟
من به کجا پناه ببرم وقتی بین من و حرمت به اندازه هزارها کیلومتر فاصله است؟
اما می‌دانم تو آن‌قدر مهربان و بزرگی که می‌توانم در هر کجای دنیا که باشم چشمانم را ببندم و خودم را در مقابل گنبد طلایت ببینم و بگویم: «سلام آقا»
متن : مریم زنگنه