آورده اند که مردی قصد سفر داشت و از رخنه ی دزدان به خانه اش، بیمناک بود

و چون جامه هایی از دیبا و ظرف هایی از عسل داشت، نزد همسایه رفت

و آنها را به رسم امانت به او سپرد و با خاطری آسوده، به سفر رفت.

چون از سفر بازگشت و برای گرفتن کالاهای خود نزد همسایه رفت،

دید که او جامه را پوشیده و از عسل، شربتی ساخته و نوشیده است.

شکایت نزد قاضی برد.

قاضی، همسایه را احضار کرد و محکمه ای برپا ساخت و او را به جرم سرقت، محاکمه کرد.

همسایه گفت: من چیزی سرقت نکرده ام.

قاضی گفت: این مرد تو را امین شمرده و جامه و عسل خویش به تو سپرده بود.

تو « اعتماد » را سرقت کرده ای که بسی پر بهاتر از جامه ی دیبا و خیک عسل است.

 عسل را می توان  دوباره تهیه کرد؛ اما اعتماد که رفت، دیگر باز نمی گردد.