امان از هجر بی پایان مهدی/

غروب جمعه و هجران مهدی/

امان از آن زمانی که بیفتد/

به روی نامه ام چشمان مهدی

یوسف می دانست که تمام درها بسته اند؛ اما بخاطر خدا و تنها به امید او، به سوی درهای بسته دوید و تمام درهای بسته برایش باز شد… اگر تمام درهای دنیا هم به رویت بسته شدند؛ تو هم بخاطر خدا و با اعتماد به او، به سوی درهای بسته بدو، چون: خــدای تــو و یوســف یکـیــسـت …

این نوشته می تواند مصداق این شعرزیبا نیز باشد:

جز توکل بر خدا سرمایه ای در کار نیست/  هرکه را باشد توکل کار او دشوار نیست.

تا بحال به خود اندیشیده ای…؟

به گوهـــــر وجودی ات؛

به عــزت درونـــی ات؛

زیــــبایـی کنونـی ات

به مروارید چـی… ؟!

اندیشیده ای … ؟؟؟

به ارزشش؛

به زیبایی بودنش؛

به کمیاب بودنش؛ محبوب بودنش؛

آری…

درست فهمیدی!!

تو مرواریدی هستـی زیبا در پوشش چادری زیباتر…

مروارید باش تا همیشه محبوب باشی… نه چون سنگ ساحل در دسترس همگان

خدایا …

به فکرمان … منطق

به قلبمان … آرامش

به جسم مان … امنیت

به روح مان … پاکی

به وجودمان … آزادی

به دست هامان … قدرت

به چشم هامان … زلالی

به زندگی مان … عشق

به دوستی مان … تعهد

به تعهدمان … صداقت

عطا کن

خدایا! ما را وفادار و پایدار خون شهیدایمان قرار بده.

صلوات بلند………………… یاعلی

روزی حکیمی در میان کشتزارها قدم می‌زد که با مرد جوان غمگینی روبه‌رو شد. حکیم گفت: «حیف است در چنین روز زیبایی غمگین باشی.» مرد جوان نگاهی به دور و اطراف خود انداخت و پاسخ داد: «حیف است!؟ من که متوجه منظورتان نمی‌شوم!» گرچه چشمان او مناظر طبیعت را می‌دید اما به قدری فکرش پریشان بود که آنچه را که باید، دریافت نمی‌کرد. حکیم با شور و شعف اطراف را می‌نگریست و به گردش خود ادامه می‌داد و درحالی‌که به سوی برکه می‌رفت از مرد جوان دعوت کرد تا او را همراهی کند. به کنار برکه رسیدند، برکه آرام بود. گویی آن را با درختان چنار و برگ‌های سبز و درخشانش قاب کرده بودند. صدای چهچهه پرندگان از لابه لای شاخه های درختان در آن محیط آرام و ساکت، موسیقی دلنوازی می‌نواخت. حکیم در حالی که زمین مجاور خود را با نوازش پاک می‌کرد از جوان دعوت کرد که بنشیند سپس رو به جوان کرد و گفت : « خواهش می‌کنم یک سنگ کوچک بردار و آن را در برکه بینداز». مرد جوان سنگریزه ای برداشت و با تمام قوا آن را درون آب پرتاب کرد. حکیم گفت: « بگو چه می‌بینی؟» مرد جوان گفت : « من آب موج‌دار را می‌بینم.» حکیم پرسید: « این امواج از کجا آمده‌اند؟» جوان گفت: « از سنگریزه ای که من در برکه انداختم». حکیم گفت: « پس خواهش می‌کنم دستت را در آب فرو کن و حلقه های موج را متوقف کن». مرد جوان دستش را نزدیک حلقه ای برد و در آب فرو کرد. این کار او باعث شد حلقه های جدید و بزرگ‌تری به وجود آید. گیج شده بود. چرا اوضاع بدتر شد؟ از طرفی متوجه منظور حکیم نمی‌شد. حکیم پرسید: « آیا توانستی حلقه های موج را متوقف کنی؟» جوان گفت: « نه! با این کارم فقط حلقه های بیشتر و بزرگ تری تولید کردم». حکیم پرسید : « اگر از ابتدا سنگریزه را متوقف می‌کردی چه!؟» حکیم گفت: « از این پس در زندگی‌ات مواظب سنگریزه‌های بسیار کوچک اشتباهاتت باش که قبل از افتادن آن‌ها در دریای وجودت مانع آن‌ها شوی. هیچ وقت سعی نکن زمان و انرژی‌ات را برای بازگرداندن گذشته و جبران اشتباهاتت هدر دهی».