سلام بر زائرانی که کربلا نرفتند، ولی دلشان کربلاست…
آری؛ بازهم نشد کربلائی شویم…
نمی دانم، تا به کی چشم انتظاری ادامه خواهد داشت، تابه کی باید حسرت کربلا را بخورم، تا به کی باید جزء جاماندگان باشم؟؟؟!!!
حسین جان!
دلم برای آن خیابان بهشتی که تنها از طریق خیال در آن سفر کرده ام، تنگ است.
دلم برای سرگردانی در بین الحرمین تنگ است.
دلم برای دیدن حرمت پر می زند.
آقاجان!
خوب می دانم که بارگناهان اجازه آمدن به پابوسی تان را به من روسیاه نمی دهد.
فقط حق دارم از دیگران بشنوم و بسوزم…
آقا جان!
جدایی دیگر بس است، دلم بدجور هوایت را کرده است.

به قلم کبوترحرم

سالیانِ سال انتظارش را می کشیدم، او با آمدنش معنویت خاصی به شهرمان بخشید.

اربعین امسال قیدار حال و هوای دیگری داشت.

فصای شهرمان پرشده بود از عطرخوش یاحسین…

آری، شهرقیدار میزبان دویادگارگرانقدر هشت سال دفاع مقدس بود.

پیروجوان همه آمده بودند…همه آمده بودند تا با شهدا عهدببندند، همه آمده بودند تابگویند تا آخرین نفس راهتان را ادامه خواهیم داد.

دلم عجیب گرفته بود، کاش می توانستم تا صبح کنار این دوشهیدگمنام بنشینم و باهاشون دردودل کنم و گریه کنم…

یاد مداحی بسیارزیبای شهیدگمنام سلام، خوش اومدی برادر من، خسته نباشی پهلوون، افتادم، حال و هوایی بود وصف نشدنی…

خدایاشکرت…

برای شادی روح شهداصلوات

اللهم صل علی محمد وآل محمد و عجل فرجهم

به قلم کبوترحرم